Sunset

We zijn inmiddels aangekomen in het skioord van WimLex en Maxima, Bariloche. Hier maken we onze, tot nu toe, mooiste wandeling. Door een jungleachtig bamboebos met allerlei beekjes en veel blubber en op het laatste stuk sneeuw,  omhoog naar de gezellige (ook al was er niemand) hut bij het Laguna Negra, dat nog steeds bevroren was. Maar het mooiste was de slee-afdaling , gewoon op onze broek, net als ik vroeger tot irritatie van mijn moeder met mijn broertje deed.

Het is dan wel lente in het Zuiden, er is hier afgelopen winter enorm veel sneeuw gevallen. En omdat de bergen richting het noorden hoger worden komen we ook nog steeds sneeuw tegen, leuk voor het december sfeertje, minder leuk met je lakenzak in de berghut.
Natuurlijk is voorbereiding bij de klimsport een uitermate belangrijk onderdeel, de route op kaart, benodigde hulpmiddelen, weersvoorspelling. Meestal treffen wij deze voorbereidingen op weg naar de berg in de bus. Maar deze trekking door het Nahual Huapi gebergte is serieus aangepakt, met heuse sneeuwschoenen op de rugzak gebonden, bijna genoeg eten en een gekopieerd kaartje vroeg op pad om 3 dagen door de bergen te stappen.

De eerdere tochten gingen redelijk soepel, wat ons toch al niet gering ego goed uitkwam. Ik houd goed in de gaten of we echt wel als eerste aankomen, hoeveel mensen we inhalen en hoeveel sneller de tocht gelopen wordt dan gidsjestijd…. niet dat ik competitief ben hoor…
In dit gebied zijn alleen geen mensen meer en verandert het hobbelen over bergpaden in klauteren over rotsen en doorsteken van rivieren. De eerste dag liepen we nog over droge hellingen, volle zon maar wel was het erg steil. De hut was dan ook een verademing; relaxt in het zonnetje, totdat we gezelschap kregen van 30 studenten uit het nabije Neuquen (je spreekt het inderdaad zo uit!) die daar ontgroend zouden worden.

Zonsondergang in de bergen maakt alles weer rustig.

Dag 2 met de sneeuwschoenen onder over 2 kammen heen ploeteren, vergeet met in de sneeuwlopen niet de onderkant van je kin goed in te smeren. Supermooie maar zware tocht, foto´s zeggen genoeg!!!
De hut was fantastisch, de waardin maakt een heerlijk berghapje en met de andere 4 gasten opgewarmd bij de kachel…maar in ons lakenzakje , weliswaar ingepakt in dekens, was het bibberen geblazen, dus maar hopen dat het snel weer licht wordt.

De laatste dag weer op weg naar een warme douche, maar eerst nog door de koude rivier in je onderbroekje…eindelijk wakker. De laatste warme 5 uur door de vallei gelopen op ons net te kleine lunchpakketje. Moe en hongerig onder aan het pad wacht nog de verrassing om 2 uur over een weinig inspirerende weg naar een Zwitserse kolonie te lopen. Gelukkig stopt er een pick-up het moment dat we op de weg stappen, ik weet de chauffeur ervan te overtuigen dat te weinig lunchen levensbedreigend kan zijn en achter in de bak rijden we onze spaghetti bollo tegemoet.

Voor de komende week hebben we een uitgeklede VW GOL gehuurd om via de zgn. 7 lagos route wat vulkanische landschappen aan te doen. Maar eerst even genieten van het zonnetje in St. Martin de los Andes, een groot skidorp (alhoewel er maar 29 km piste is.)