Net als 3 en een half jaar geleden dreef slecht weer ons naar de Queyras, de Zuidelijke Alpen verdeeld tussen Frankijk en Italië. Op het allerlaatste moment besloten we dat we de Haute Route nog steeds bovenaan onze bucketlist mag blijven staan en zetten we koers naar het zuiden. Als je ergens zolang naar toe geleefd en gewerkt hebt is het natuurlijk best even slikken als je je plannen helemaal om moet gooien. Maar ja, de bergen beslissen uiteindelijk altijd!
Into the wild
Gelukkig was het niet zo heel lastig om over mijn teleurstelling heen te komen, want ik wist wat voor moois ons hier te wachten stond. Zes jaar geleden ben ik mijn “toerski-carrière” in de Queyras begonnen en afgelopen zomer heb ik er een week stage gelopen voor mijn middelgebergtegids opleiding. Het is er nog vrij wild en omdat het in the middle of nowhere ligt, zijn er maar weinig mensen (in tegenstelling tot op de zeer populaire Haute Route). Drie zomers geleden heb ik met Maayke de Mont Viso (de “signature” berg van de Hautes Alpes) beklommen. Het plan om hier in 5 dagen om heen te skiën leek ons een meer dan waardig alternatief.
Keuzestress
Nu we na veel wikken & wegen onze beslissing gemaakt hadden, stond ik mezelf niet meer toe om de weersvoorspellingen voor Chamonix-Zermatt te bekijken. Maar eerlijk gezegd vroeg ik mij wel af hoe het daar geweest zou zijn en had ik het wel nodig om even wat voordelen van de Tour du Mont Viso ten opzichte van de Haute Route in kaart te brengen.
+ Maagdelijke poedersneeuw in plaats van verijsde gletsjers;
+ Veel minder mensen (wat absoluut bijdraagt aan het avontuurlijke gevoel)
+ het eten in de Italiaanse hutten!
Maar…
Dress 4 succes !
Omdat er zoveel sneeuw lag, was de 1e hut nog niet open! In Briançon haalden we dus eten en brandstof om zelf te koken. Er werd zelfs beweerd dat we hut moesten uitgraven, om binnen te komen…Na een prachtige tocht langs de rivier omhoog, bleek dat dat niet nodig was. De deur was open en nog wat andere (minder frisse) tekens wezen erop dat we niet de eersten waren. De Mont Viso hut is een mooie grote hut compleet met piano en bouldermuur en gelukkig een heleboel dekens. Toen de zon achter de bergen verdween werd het steenkoud en fabriceerden we van een paar dekens ons avondtenue om enigszins warm te blijven. Om 19.50 lagen we in bed en wonderlijk genoeg hadden we totaal geen moeite om in slaap te vallen.
Het weerbericht klopt niet!
De volgende ochtend sneeuwde het (terwijl het “ slechte” weer pas voor dinsdag was voorspeld…) Gelukkig liepen er wel wat sporen naar onze eerste col van die dag, zodat we die zonder moeite konden vinden. Daar bouwden we onze ski’s en schoenen om voor de afdaling, die zo fijn had kunnen zijn met zicht…Daarna deden we onze vellen weer onder de ski’s voor het beklimmen van de volgende col. Een goede work-out want er waren geen sporen meer in de heupdiepe poedersneeuw. Maar wel fijn dat de zon tevoorschijn kwam en we weer konden zien waar we liepen! Het laatste stukje was even lastig, maar daarna kon de pret beginnen.
Trouble in paradise
Geïnspireerd door de mooie techniek van onze gids, stortten ook wij ons vol overgave naar beneden. Soms bemoeilijkt door wat crème brulé, de harde korst boven op de zachte sneeuw, die doorzakt bij te zware belasting, vaak als je je net onoverwinnelijk waant. Maayke had het goed te pakken, totdat ze op een makkelijk stukje viel en haar binding niet openging. Vrij snel werd duidelijk dat er iets helemaal niet goed zat. We belden 112 en binnen 30 minuten hing de helikopter boven ons en werd er eerst een secouriste naar beneden gelaten en vervolgens een arts. Na een kort onderzoek werd Maayke de helikopter in gehesen en bleven wij in shock achter. Ik was het liefste met haar meegegaan, maar helaas behoorde dat niet tot de mogelijkheden. Er zat niets anders op dan naar de hut af te dalen, waar een warme douche en een 4-gangen diner het leed een kleine fractie verzachtten, maar ook niet meer dan dat. Voor mij was de lol eraf en ik wilde de tocht niet zonder Maayke afmaken. Maar we moesten nog wel terug naar het beginpunt via een ietwat riskante shortcut.
In het spoor van een beagle
Na het ontbijt met authentieke Italiaanse cappuccino liepen we het eerste stuk over bekend terrein terug. Met uitzicht op de Mont Viso en een vrolijke beagle voor me was het moeilijk om mijn mineurstemming te behouden en in een goed tempo stapten we door totdat we onderaan onze sleutelpassage stonden. Ik bood mijn metgezellen wat te eten aan, maar de gids zei dat ze pas wat door haar keel kon kregen als we deze passage door waren. Mmm…dat geeft de burger niet echt moed… Zij liep voorop en op 50 meter (in verband met lawines) volgde ik en 50 meter daarna Jessica. De sneeuw dooide in (te) rap tempo en het was lastig “spitzenkehren” in die diepe dooisneeuw.
Solid as a rock?
Op het laatste stuk bonden we de ski’s op onze rugzakken, terwijl de gids treetjes hakte. Dat stuk leek in eerste instantie makkelijk, ik had überhaupt niet over het gebruik van een touw nagedacht, maar in de tijd dat de gids een ankerpunt met haar ski’s had gemaakt, was de sneeuw zo zacht dat je er tot je liezen in wegzakte en ik wel degelijk een touw nodig had…Omdat ik geen grip meer in de sneeuw had, besloot ik mijn rotsklimkwaliteiten aan te wenden, niet vermoedende dat de rotsen los zaten. Maar helaas konden de rotsblokken niet de functie van de spreekwoordelijke strohalm vervullen en moest ik het van mijn skistokken hebben. Met behoorlijk wat adrenaline in mijn lichaam concentreerde ik me op de laatste meters tot de col, waar ik 5 minuten moest bijkomen van de spanning, voordat ik de bocht om kon lopen naar de picknickplek. Vanaf daar was het gelukkig nog een lekker stukje skiën en een paar uur langlaufen op toerski’s tot de auto. Wat was ik blij dat we weer veilig in de bewoonde wereld waren!
Geen happy end…
Helaas had ik verwacht hier een ander verhaal te kunnen vertellen dan dit…
Maar nu we al alweer anderhalve week verder zijn, begin ik gelukkig ook de goede kanten te zien:
+ het was heel erg mooi en gezellig (tot het ongeluk)
+ we hebben heel veel geleerd
+ we hoeven niet iets nieuws te bedenken voor de bucket-list (Haute Route)
+ en ook niet onze hersens te pijnigen voor plan B (Tour du Mont Viso)
En nu weer mooie plannen maken voor de zomer !
Heb je wat inspiratie nodig voor jouw zomerplannen , kijk dan op Bergwandelingen
