Zoals de Canadezen hun snelweg graag mogen noemen, maar Autoroute du Soleil lijkt helaas een passender naam. Na het sprookjesbos van Silverstar en Disneyland in Sun Peaks komen we dan eindelijk in de echte bergen.

Op weg naar de Rocky- mountains zijn we bij onze Ozzie vrienden in Sun Peaks langs gegaan. De naam Sun Peaks blijkt wel goed gekozen want voor de tijd van het jaar is het uitzonderlijk warm, een week lang is er al geen sneeuwwolk te zien. Prima om onze gezichten weer wat bij te kleuren, maar de diepe sneeuw is tot manshoge ijsbuckels gevormd en na 1 keer stuiteren hebben we dat wel gezien. In Frankrijk is dit natuurlijk een excuus om vroeg de borrel te beginnen, extra mooie happen in te slaan en een mooie maaltijd in elkaar te knutselen. In Canada ben je echter voornamelijk aangewezen op je creativiteit met Cheddar, gelukkig zijn hier wel 10 soorten cheddar in elk gewenste verpakkingsvorm. Toch weten Steven en Nicole elke dag mooie hapjes te maken en -5 is geen excuus om niet te BBQ’en.

Het grootste après- ski vertier zijn de jacuzzi’s in de achtertuin; de hitte, een biertje en chloordampen zorgen dat je na 10 minuten klaar bent voor het bed. Na alle (’s morgens vroeg nog lekkere corduroy)pistes in Sunpeaks afgekrast te hebben en Nicole’s 30e verjaardag te hebben gevierd zijn we weer eens zonder duidelijk plan in de auto gestapt en richting de Rocky’s gereden. De 1e reisbestemming was was Revelstoke, dit veranderde onderweg in Lake Louise, maar vanwege een lawine op de weg is het Kicking Horse geworden, gewoon omdat het wel leuk klinkt en 6 uur omrijden best ver is. Helaas werkt de Canadese dollar (met name de verschillende taxes die je overal bij moet lappen) niet helemaal mee en is ons budget voor accommodatie wat door het dak gegaan. Nu komen er natuurlijk tijdens het bad ook goede ideeën los: een reisverhaal= een onlinepublicatie = bijna journalistiek = media discount! Onze keurig gekamde haartjes zorgen voor minstens 20% korting, ontbijtvouchers en gratis parkeren.

Kicking Horse is overigens iets anders dan de gezellige familieresorts in British Colombia. Ook het niveau ligt iets hoger: Ik word hard voorbij geskied en er lopen onmogelijke sporen van de berg. De Rocky’s beginnen hier en bijna iedereen gaat de lift in met fatboys, helm, peeps, schep en sonde. En we worden er helaas mee geconfronteerd dat er toch wat spulletjes in onze rugzak ontbreken. Boven aan de lift staat een waarschuwingsbord met checklist en slechts 1 van de 8 punten (waaronder bijvoorbeeld: Kan je een eventuele helikopterredding bekostigen?) kunnen we afvinken. Het is hier andere koek: diepe kommen, steile richels (met tot de verbeelding sprekende namen als Redemption ridge) en couloirs.

Helaas maakt de zon de piste erg hard en is elk stukje toegankelijke backcountry de afgelopen week zorgvuldig afgeschraapt. Volgend jaar zeker terug met dikke portemonnee! Het is dus tijd voor een nieuwe uitdaging: Langlaufen! In het begin is dat best wennen die hele lange latten zonder kanten en onze 1e afdaling eindigt dan ook met een sneeuwduik, erg koud maar superleuk om weer wat nieuws te leren! We vragen ons overigens wel af waarom deze sport het etiket “50+sport” draagt, want er wordt fysiek veel meer van je gevergd dan met skiën of boarden. Wel heel fijn al die rust opeens; je hoort alleen het glijden van je ski’s, fluitende vogeltjes en eekhoorntjes…en nauwelijks andere mensen. En op deze manier zien we toch meer van het echte rauwe Canada en kunnen we ons een kleine voorstelling maken van de sledetocht die Nicolas Vanier met zijn vrouw, 1-jarige dochter en zijn roedel husky’s  door Alaska maakten. (beschreven in een erg mooi boek: Sneeuwkind)